در ادامه اعتراضات پرستاران در شهرهای مختلف کشور، گروههای پرستاری و کادر درمان روز شنبه ۲۷ مرداد برای رسیدگی به مشکلات معیشتیشان تجمع کردند. این تجمعات در شهرهای مختلفی از جمله اراک، مشهد و یاسوج شکل گرفت. پرستاران معترض در برخی شهرها نیز دست از کار کشیدند و اعتصاب کردند.
پرستاران در جریان تجمعات خود شعارهایی از جمله «وعده زیاد شنیدیم/ جوابی هم ندیدیم»، «ما که نماد صبریم، صبرمون سر رسیده»، «پرستار داد بزن/ حقت رو فریاد بزن»، «نه به اضافه کاری اجباری»، «وعده وعید کافیه/ سفره ما خالیه»، «تعرفه ما کجاست/ توی جیب شماهاست»، «پرستار میمیرد/ ذلت نمیپذیرد»، «با کرونا جنگیدیم/ حمایتی ندیدیم»، «از شیراز تا مشهد/ اعتصاب اعتصاب» و «نیروی انتظامی/ تو هم بستری میشی» سر دادند.
آنها پلاکاردهایی با شعارهایی از جمله «اصلاح تعرفهگذاری و ثبت خدمات پرستاری به نام پرستاران»، «حذف اضافهکار اجباری و تصحیح حقالزحمه مربوط به اضافهکاری» و «اضافه کار ۱۵-۲۰ تومان است، نمیخواهیم» نیز در دست گرفتند.
بر اساس ویدیوهای منتشر شده، گروهی از پرستاران بیمارستانهای «امامرضا» و «قائم» در تجمع اعتراضی خود شعارهایی چون «تورم دلاری/ حقوق ما ریالی» سر دادند.
پرستاران معترض در مشهد در روز شنبه دست از کار کشیده و اعتصاب کردند.
ویدیوهای منتشر شده نشان میدهند پرستاران بیمارستان «ولیعصر» اراک نیز روز شنبه تجمع برگزار کردند و شعارهایی از جمله «از وعدهها خستهایم» و «حقمون رو نگیریم/ شیفتهامون رو نمیریم» سر دادند.
طبق اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال، حراست بیمارستان ولیعصر اراک پس از این تجمع پرستاران معترض را تهدید کرد.
گروهی از پرستاران در یاسوج هم روز شنبه تجمع اعتراضی برگزار کردند.
آنها در تجمع خود شعارهایی از جمله «فکر نکنی امروز است/ قرار ما هر روز است» سر دادند.
از روز ۱۵ مرداد و به دنبال درگذشت پروانه ماندنی، پرستار ۳۲ ساله بیمارستان «امام حسین» سپیدان استان فارس که روز ۱۲ مرداد بعد از همراهی سه بیمار برای اعزام از این بیمارستان به یکی از بیمارستانهای شیراز، به دلیل فشار کار زیاد (در پزشکی به آن «سندروم کاروشی» میگویند) جان خود را از دست داد، اعتصابات گسترده پرستاران در شهرهای مختلف آغاز شد.
محمدرضا شریفیمقدم، دبیرکل خانه پرستار در گفتوگو با شبکه شرق، فوت این پرستار جوان را مشکوک خواند و افزود: «یک پرستار طرحی در کرمانشاه نیز با قرص برنج جان خودش را گرفته بود.»
او همچنین با اشاره به اینکه طبق آمار بیش از ۳۰ درصد پرستاران خشونت فیزیکی در محیط کار را تجربه کردهاند، گفت: «چشم پرستاری در یاسوج به علت حمله همراهان بیمار تخلیه شد. گزارشهایی از ضربه چاقو به گردن، قفسه سینه و شکستگی در اثر حمله همراهان بیمار به دست ما رسیده است.»
همزمان پرستاران اعتصابکننده خواهان «افزایش فوری دستمزدها، حذف اضافهکاری اجباری، اجرای صحیح و فوری تعرفه پرستاری، پرداخت معوقات، اصلاح شرایط شغلی مشقتبار و پایان یافتن برخوردهای امنیتی با پرستاران معترض» شدند.
روز ۲۴ مرداد در پی وعده دانشگاه علوم پزشکی برای پرداخت مطالبات معوق پرستاران در سراسر کشور، پرستاران شیرازی با انتشار بیانیهای به اعتصاب خود پایان دادند.
پس از آن در روز ۲۵ مرداد گزارشهایی از اعتصاب پرستاران در برخی شهرهای ایران از جمله بیمارستان اقلید در استان فارس منتشر شد.
به دنبال این اعتصابات گسترده، تشکل دانشجویان پیشرو از تمام جامعه، بهویژه دانشجویان رشتههای علوم پزشکی خواست به این حرکت اعتراضی بپیوندند و از پرستاران حمایت کنند.
انجمن صنفی معلمان استان فارس نیز در بیانیهای از اعتصاب پرستاران حمایت کرد و اعتراض آنان را قانونی دانست.
مشکل نظام پرستاری و به طور کلی کادر درمان در جمهوری اسلامی محدود به اعتصابات اخیر نبوده است و تیر ماه امسال نیز پرستاران دست به اعتراض زدند.
فریدون مرادی، عضو شورای عالی نظام پرستاری، در همین ماه اعلام کرد ماهانه ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر از پرستاران مهاجرت میکنند.
فشار کار، دستمزد نامتناسب و حقوق معوق از یک سو و از سوی دیگر، حملات مکرر به پرستاران در بیمارستانهای کشور، نارضایتی این گروه از کادر درمان را تشدید کرده است.
حملات به پرستاران باعث شده خانه پرستار به دنبال مجهز کردن این گروه صنفی به لوازم حمایتی باشد.
بیشتر بخوانید: پرستاران و فروپاشی نظام سلامت