گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی، در یادداشتی از زندان اوین بر ضرورت پافشاری بر لغو مجازات اعدام تاکید کرد و هشدار داد اگر شهروندان بر سر لغو مجازات اعدام به وفاقی در برابر ماشین کشتار حکومت نرسند، فردای بهتری در راه نخواهد بود.
ایرایی اضافه کرد که اگر شهروندان اعدام را محکوم می‌کنند، نباید به‌دنبال چرایی محکومیت کسی باشند که به قتلگاه برده می‌شود.
او در این نامه با اشاره به اینکه به نظر می‌رسد بسیاری از ایرانیان ضرورت مبارزه علیه اعدام را درک نکرده‌اند، نوشت: «اگر نتوانیم به مخالفت همه‌جانبه با کشتار سیستماتیک بایستیم، تنها بر طبل بیهودگی کوفته‌ایم و دستاوردی در میان نخواهد بود جز برای رژیم که از آن بهره می‌برد.»
این زندانی سیاسی با روایت انتقال هم‌بندی‌های پیشین خود در زندان‌های قرچک ورامین و آمل برای اجرای حکم اعدام نوشت با این اعدام‌ها چیزی در او و دیگران کشته شد که جایگزینی ندارد جز خشم و نفرت از جمهوری اسلامی.
او تاکید کرد نقطه پیوند مخالفان جمهوری اسلامی سرنگونی حکومتی است که سنگ بنای اولیه‌اش با کشتار و قتل سیستماتیک مخالفان گذاشته شده است.
ایرایی اردیبهشت امسال نیز در نامه‌ای از زندان نوشت: «تنها ماندن فرزندانمان پای چوبه‌های دار، نه فقط از سرکوب که بخشی از آن، از انفعال و بی‌عملی خودمان است. باید خیابان را که به هزار ترفند از ما گرفته‌اند، پس بگیریم.»
این زندانی سیاسی اردیبهشت ۱۴۰۱ پس از تحمل سال‌ها حبس از زندان آزاد شد و حدود چهار ماه بعد، در مهر ۱۴۰۱ در رابطه با خیزش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» بازداشت و مجددا زندانی شد.
در جریان جلسه دادگاه او در دادگاه انقلاب تهران، ایمان افشاری، رییس دادگاه، به توییت‌ها، پست‌ها و استوری‌های ایرایی در اینستاگرام از جمله چند استوری درباره فراخوان‌ها برای حضور گسترده‌تر در خیابان و توییتی حاوی اصطلاح «رژیم کودک‌کش»، به عنوان سند برای اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» استناد و او را به پنج سال زندان قطعی محکوم کرد.
ایرایی در نامه امروز خود با تاکید بر پای‌بندی به شیوه‌های مبارزه انقلابی تمام‌عیار با استبداد، نوشت: «مخالفت با اعدام نه تنها منافاتی با مبارزه با بنیان ستم ندارد بلکه تلاش برای فروریختن یکی از ارکانی است که قدرت، خود را بر آن سوار کرده و با آن اهداف خود را برآورده می‌کند.»
به گزارش سازمان‌های حقوق بشری، از ابتدای سال جاری میلادی بیش از ۳۷۳ نفر، از جمله ۱۵ زن در زندان‌های مختلف ایران به دار آویخته شده‌اند.
ایرایی در بخش دیگری از نامه‌اش از تمامی مخالفان جمهوری اسلامی و شهروندانی که خود را غیرسیاسی خطاب می‌کنند خواست احکام اعدام را «از هر مکتبی که صادر شده باشد»، محکوم کنند و با آن به مخالفت آشکار برخیزند.
این زن زندانی سیاسی هشدار داد در صورتی که مخالفت‌ها با اعدام در شکلی «سانتی‌مانتال، نمایشی، گزینشی و با در نظر گرفتن اتهامات، جرایم یا تفکر زندانیان» انجام شود، فاجعه‌ای رقم خواهد خورد که ایرایی آن را «فراتر از ریشه‌های استبدادی تنیده شده بر تار و پود زندگی همه مردم» دانست.